Χριστός γεννάται σ' ένα μήνα, και ό,τι εύχεσαι ξεκίνα*

Καταρχάς: Βαγγέλη αν διαβάζεις αυτή τη γραμμή, πάει να πει ότι βρήκες το blog μου με δόλιους τρόπους, οπότε φάε σκατά.

Αρχινάω κανονικά τώρα: Μεθαύριο το blog έχει γενέθλιο. Κλείνει τον ένα του χρόνο και εγώ για να το γιορτάσω ήθελα να αλλάξω layout, τρομάρα μου. Και άλλαξα, και τελικά ήταν μάπα όλα τα layouts, πολύ κακόγουστα και φανταχτερά, σβήστηκαν και όλα τα links σας και χρειάστηκε να τα ξαναπροσθέσω, και έχασα και τη φώτο από το Ρέθυμνο... και τώρα θα τρώτε στη μάπα το γνήσιο δέρμα σαλάχι, μέχρι να βρω φώτο της προκοπής.

Ας πούμε λίγα λόγια γι' αυτό το blog. Αφού επέζησε ένα χρόνο, καλά του είναι.

Άρχισε σε μια περίοδο της ζωής μου, κομβική. Από τη μία ξεκινούσε ένας χρόνος πλήρης απραξίας στο Ρέθυμνο, ανάμεσα στην πρέπουσα φοιτητική ζωή των 4 χρόνων και στο μετά. Εξ ου και "στο ανάμεσα". Και από την άλλη, η αρχή του blog σηματοδοτήθηκε με ένα ταξίδι αστραπή και σοκ και δέος μη σου πω. Λον(δίνο) Σα(ντιάγο) Βαρ(κελώνη) Δου(βλίνο). Τελικά, όπως ξέρουν αρκετοί, πήγα μόνο στο Λονδίνο και γύρισα, διότι με έπιαναν κρίσεις πανικού. Τελικά ξαναπήγα στο Λονδίνο τον Μάιο, και επισκέφτηκα και το Δουβλίνο, μου μένει δηλαδή τυπικά η Βαρκελώνη για να ολοκληρώσω το ταξίδι.

Και εκτός από το ταξίδι, πέρασε και το ανάμεσα, πήρα πτυχίο και βρέθηκα υποτίθεται στο μετά. Αλλά και πάλι είμαι στο ανάμεσα. Μαλακία, ε; Και όπως λέει και ο προαναφερόμενος Βαγγέλης "Φ. Πολύ φοβάμαι ότι αυτό είναι! Δεν έχει άλλο!". Αλλά εγώ, επειδή δεν κωλογέρασα ακόμη, θέλω να πιστεύω πως έχει και άλλα. Πολλά και ωραία. Όχι κάτι φοβερό ή σπουδαίο. Απλώς όχι μόνο αυτό.

Αρκετά για μένα. Ώρα να πω για τον blogosphera- my ass. Εδώ λοιπόν, αν και στην αρχή ήμουν κάπως επιφυλακτική, γνώρισα πολλούς ανθρώπους και κάποιους από αυτούς τους συμπάθησα κιόλας. Όχι, δεν είμαι από τους ανθρώπους που συμπαθούν εύκολα, αλλά άπαξ και συμπαθήσω κάποιον, συνήθως κρατάει. Κάποιοι από εσάς με κάνατε να πιστέψω ότι ο κόσμος αυτός δεν έχει μόνο ηλίθιους. Κάποιοι επιβεβαίωσαν την θεωρία μου, ότι ο κόσμος έχει, αν μη τι άλλο, πολλούς ηλίθιους. Κάποιοι με έκαναν να πεθαίνω στα γέλια, κάποιοι λιγότεροι, να προβληματίζομαι.

Αυτό το τελευταίο, από την πείρα μου διαδικτυακά, αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι τυχαίο. Μια ανάρτηση είναι πάντα πιο προσιτή όταν είναι αστεία. Όταν περιέχει σάτιρα. Ο κόσμος δεν μπαίνει στα blogs ούτε για να διαβάσει τα εσώψυχα σου- αν και θα τα διαβάσει και αυτά αν σε συμπαθεί- ούτε για να ακούσει ειδήσεις, γι' αυτό έχει και την τηλεόραση του. Ο κόσμος μπαίνει στα blogs να ψυχαγωγηθεί. Να ενημερωθεί μεν αν λάχει, αλλά για πράγματα "ανούσια" δε. Δεν είναι τυχαίο πως τη μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα εδώ μέσα την έχουν "οι κράχτες". Κάποιοι κράζουν πιο "επιστημονικά", άλλοι κράζουν πιο "λαϊκά", και κάποιοι άλλοι προσπαθούν να τους μιμηθούν. Κάποια άλλη κράζει και αυτή, αλλά αυτή είναι από μόνη της υπερσταρ και δεν μιμείται κανένα.

Και υπάρχουν και άλλοι πολλοί, που δεν κράζουν πάντα, αλλά όλο και κάτι αστείο ή ευχάριστο ή ενδιαφέρον έχουν να πουν, με το δικό τους μοναδικό στυλ. Όσο όπρα γουίνφρι και αν είναι αυτό που θα πω, αυτό το blog αφιερώνεται σε όλες τις συμπάθειες μου- ξέρετε ποιες είστε, δεν είμαστε τα όσκαρ εδώ.

Απαντήστε τώρα στο γκάλοπ στ' αριστερά, διότι πολλά και διάφορα, όπως π.χ. ο "οικονομολόγος- σωτήρας" της εκπομπής του άλφα, συνετέλεσαν στο να με πιάσουν οι οικονομικές μου ανησυχίες. Πάλι. Και θα τα ξαναπούμε με σχετική ανάρτηση.

*ο τίτλος δεν έχει σχέση με το περιεχόμενο, αλλά κυριολεκτεί

Quote, αγάπη μου...

Προσωπικά, όσο και να με κοροιδεύει το νι, είμαι λάτρης των quotes. Ή αλλιώς των αποφθεγμάτων. Απολαμβάνω μία καλή κύκνεια φράση, ή μια έξυπνη ατάκα όπου την πετύχω. Αλλά δεν είμαι πια 15. Δηλαδή δεν θα την κάνω και σημαία μου για την επόμενη βδομάδα ή και μήνα. Αν και μου αρέσει ακόμα να ξεπατικώνω ατάκες από τις αμερικάνικες σειρές που βλέπω. Ή, οκ, αν ταιριάζει στη φάση, μπορεί να πω μια γνωστή ατάκα, αν και συνήθως δεν θυμάμαι να πω καμία τη στιγμή που χρειάζεται- αν και σχετικά πρόσφατα χρησιμοποίησα δύο φορές την ατάκα του woody allen «Bisexuality immediately doubles your chances for a date on Saturday night». Στα ελληνικά φυσικά, τι με περάσατε, για καμιά ψωνάρα; Και πάντα θα αγαπώ το λατινικό «ubi bene, ibi patria». Και πάντα θα θυμάμαι το επίσης λατινικό «omnia mundi fumus et umbra», που είχα δει χαραγμένο σε ένα χωριό στην κρήτη.

Αλλά αν με ακούσεις να λέω ένα από τα παρακάτω, σε παρακαλώ να με πυροβολήσεις:

1. Πρώτο φυσικά, και με τεράστια διαφορά, έρχεται το χιλιογραμμένο και χιλιοειπωμένο «Όταν είμαι καλή, είμαι πολύ καλή. Όταν όμως είμαι κακιά, είμαι καλύτερη». Προσωπικά κόβω ότι βρω εύκαιρο ότι δεν ξέρουν καν ότι το έχει πει η mae west (που εδώ που τα λέμε έχει πει και γαμώ τις ατάκες, όπως το εξίσου γνωστό «Έχεις όπλο στην τσέπη σου, ή χάρηκες που με είδες;», το οποίο χρησιμοποιούν σε όλες τις ελληνικές σειρές). Έχω σκυλοβαρεθεί να το βλέπω σε όλα τα facebook accounts της κάθε μίας. Εντάξει το καταλάβαμε, όταν είσαι καλή είσαι πολύ καλή, όταν όμως είσαι κακιά είσαι καλύτερη. ΦΤΑΝΕΙ ΤΩΡΑ.

2. Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, όλος το σύμπαν συνομωτεί για τα το αποκτήσεις. Nudge, nudge, know what I mean? Οφ κορς γιου ντου. Στην αρχή ο Coelho ήτο must. Στην πολύυυ αρχή. Όταν ακόμα είχε γράψει τον αλχημιστή και κάνα δυο ακόμα. Μετά έγραψε και άλλα, και κατέκτησε μια ένατη θέση «στο πως να γίνεις κουλ», και συγγνώμη που το ξέχασα κιόλας, γιατί πρέπει να χλευάζεις τον Coelho για να είσαι κουλ. Τώρα λοιπόν, εκεί που έλεγαν «όταν θέλεις κάτι παρά πολύ...», λένε «όπως είπε και ο μαλάκας ο Coelho...». Αλλά παρόλ’ αυτά συνεχίζω να το βλέπω. Παντού. Ως πότε;

3. Ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό. Το κάνατε και τραγούδι, μπράβο σας λεβεντόπαιδα. Δεν φτάνει που το τρώμε στη μάπα σε κάθε ευκαιρία. Όχι, εντάξει, να το παραδεχτώ ότι αποτελεί ωραίο απόφθεγμα. Με δύναμη, με μια πυγμή βρε αδερφέ. Αλλά καραμέλα κατήντησε. Πες καλύτερα «μην βροντοχτυπάς τις χάντρες, η δουλειά κάνει τους άντρες, το γιαπί, το πιλοφόρι, το μυστρί». Ή «πονάω, αλλά μ’ αρέσει».

4. Cogito, ergo sum. Αμ δεν σκέφτεσαι. Γιατί άμα σκεφτόσουν δεν θα χρειαζόταν να μας το πεις, θα το ήξερες και μόνος σου. Μα πάει τώρα ο κάθε τυχάρπαστ-καρτέσι-ος και λέει ότι του κατέβει στο κεφάλι και πάμε εμείς σαν τα πρόβατα και το αναπαράγουμε. Άκου «σκέφτομαι, άρα υπάρχω». Τι είπες ρε μεγάλε; Σοβαρομιλάς; Ανατρίχιασα σα να λέμε.

5. Μην αφήνεις για αύριο, ό,τι μπορείς να κάνεις σήμερα. Και διάφορες παραλλαγές, όπως μην αφήνεις για αύριο, ό,τι μπορείς να κάνεις μεθαύριο και τα λοιπά. Και των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν, αλλά εντάξει, facebookers έχω βαρεθεί.

6. Σ’ αγαπώ, μ’ ακούς; Ω, ναι, εδώ μαζεύονται όλες οι ρομαντικές ψυχές, που ενώ ακούνε σκυλάδικα και διαβάζουν ciao και η υποκουλτούρα τους έχει βαρέσει κόκκινο, είδανε μια μέρα στους δύο ξένους τον μαρκορά θεό σχωρέστον να απαγγέλεια ελύτη, και κάτι ξετσουτσούρωσε μέσα τους. Έκτοτε ένα μονόγραμμα πάντα κολλάει.

7. Show must go on. Άλλη μία ατάκα χιλιοχρησιμοποιημένη από την ελληνική τηλεόραση. Well, I bet that freddy’s bones crunch.

Πείτε και εσείς, διότι εγώ ξέμεινα. Είναι και άλλες πολλές είμαι σίγουρη.

υ.γ. με γάμησε με τις γραμματοσειρές. άμα ήταν έτσι να μην γράφουμε δηλαδής.

The truman show effect and other psychotic symptoms

Σήμερα θα σαχλαμαρίσω σχετικά με το φαινόμενο του τρούμαν σόου. Με ένα γρήγορο γκούκλιν' είδα πως αναφέρεται και αλλού, εγώ ωστόσο το έβγαλα από το μυαλό μου, στην κυριολεξία. Σίγουρα αρκετοί άνθρωποι ένιωσαν βλέποντας το truman show, πως και εκείνοι ίσως ζουν σ' ένα πλασματικό κόσμο. Όχι; Αποκλείεται να "όχι".

Είδα το τρούμαν σόου περίπου στα 14, και έκτοτε πέρασα περίπου 1,5 χρόνο με το να πιστεύω ότι ζω σ' ένα πλατό και ότι όλοι γύρω μου ήταν κομπάρσοι, και έκτοτε έχουν υπάρξει αναρίθμητες στιγμές στη ζωή μου που λέω "δατς ε φάκιν προυφ δατ φλονς σόου εξίζστ". Αυτό φυσικά είναι εν μέρει αποτέλεσμα του κάποιου ναρκισσισμού που διέθετα. Ύστερα ύστερα, είναι κάπως χαλαρωτικό ορισμένες φορές πως ο κύριος σκηνοθέτας ορίζει τη ζωή σου. Ίσως γιατί, πέρα από τις πρακτικές δυσκολίες που θα παρουσίαζε ένα τέτοιο εγχείρημα, ένας σκηνοθέτης είναι άνθρωπος. Και όταν μάλιστα πρόκειται για το δικό σου σόου, έχει να νοιαστεί μόνο για σένα και την κορμάρα σου. Αυτό το λέω γι' αυτούς που θα βιαστούν να παρομοιάσουν τον σκηνοθέτη με το θεό. Ο θεός είναι μαλάκας. Πως γίνεται να στηριχθώ πάνω σε κάποιον που έχει υπόψην του άλλους 6 δισεκατομμύρια (τόσοι δεν είμαστε, ή κάνω λάθος;) ;Ενώ ο σκηνοθέτης, είπαμε, μόνο εμένα.

Στην αρχή ντρεπόμουν και ταυτόχρονα έβρισκα άσκοπο να μιλάω γι' αυτές μου τις σκέψεις. Και να είμαι στο φλονς σόου, υπάρχει περίπτωση να μου το πει κανείς; Ύστερα σταμάτησα να το σκέφτομαι, και μόνο όταν οι συμπτώσεις παραείναι σατανικές, ρίχνω ένα βλέφαρο στα παλιά μου λημέρια.

Όσον αφορά τις νοσηρές σκέψεις και συμπεριφορές, έχω λίγο απ' όλα. Και σε μερικά λίγο πιο πολλά. Για παράδειγμα, παλαιότερα ήμουν πολύ ψυχαναγκαστική, συνειδητοποιώ μόλις τώρα όμως ότι το έχω κόψει αρκετά. Αυτό, το κόψιμο εννοώ, με ένα γρήγορο υπολογισμό, θεωρώ πως έχει τη βάση του στο ότι ο ομπσέσιβκομπαλσιβιακός έχει να κάνει μεγάλη μανούρα για να είναι έτσι. Τα τελευταία δύο χρόνια κυκλοφορεί τέτοιο χάος στο μυαλό μου, που δεν έχω την πολυτέλεια να είμαι ψυχαναγκαστική.

Έχω λίγο απ' όλα όσον αφορά τα ψυχωτικά... για παράδειγμα ψευδαισθήσεις. Ακούω φωνές. Λιγάκι. Κάτι ψιθύρους, όχι κάτι σοβαρό. Και όταν είμαι πολύ ήρεμη, συνήθως όταν διαβάζω για παράδειγμα, ακούω μια γυναίκα να καταριέται, μία πρώην φίλη της μαμάς μου, που έχει να την δει πολλά χρόοοονια. Αν και έχω καιρό να την ακούσω.

Παραληρηματικές ιδέες. Από αυτές, πολλές. Εκτός από το φλονς σόου δηλαδή, έχω για να χω. Μου περισσεύουν δηλαδή, άμα θες σου δίνω κιόλα. Τελευταία είναι στο φόρτε της η παραληρηματική διαταραχή τύπου ζηλοτυπίας. Ναι, υπάρχει, μόλις το τσέκαρα. Είναι ξεχωριστή διαταραχή... Μα τι βγάζουν οι άτιμοι, όλους θέλουν να μας φακελώσουν, τσ τσ τσ. Ωστόσο προτιμώ την παρανοειδή διαταραχή προσωπικότητας, αν και δεν πληρώ ούτε τα μισά κριτήρια.

Εξαιρουμένης της αλογίας, έχω όλα τα αρνητικά συμπτώματα της σχιζοφρένειας κατά καιρούς. Πρόκειται για τη συνήθη εποχιακή μου κατάθλιψη.

Εκτός των ψυχωτικών, παθαίνω υστερικές κρίσεις. Πιο παλιά πιο πολλές. Φεύγουν και αυτές σιγά σιγά. Δηλαδή προσπαθώ με τη μέθοδο γκρουσφράμπα. Πριν ήθελα να σκοτώσω κάποιον, γιατί γύρισα σπίτι και ήμουν πτώμα, και η μαμά θεώρησε έξυπνη ιδέα να θεωρήσει ότι γύρισα σπίτι, ενώ θα έπρεπε να νόμιζε ότι δεν γύρισα, για τουλάχιστον μία ώρα. Δηλαδή να με αφήσει στην ησυχία μου, και να περιοριστεί στα τυπικά.

Αυτά νομίζω τα ολίγα.

Σήμερα έκανα την πρώτη μου επίσκεψη σε ψυχολόγο. Καμία σχέση βέβαια, κουβεντούλα κάναμε. Άλλωστε δεν πιστεύω να νομίζετε στ' αλήθεια και εσείς ότι είμαι ψυχικά ασθενής. :)

Ε; Ε;

Τη μέρα που έγινα cool ή αλλιώς «Πως να είσαι cool με 8 απλούς τρόπους»

Δεν θυμάμαι ποια ήταν η μέρα που έγινα cool. Θυμάμαι τη μέρα που άκουσα πρώτη φορά πυξ λαξ και ξύλινα σπαθιά, που τότε ήταν στα πάνω τους. Θυμάμαι τη μέρα που πήγα στο δωμάτιο του αδερφού μου γεμάτη προσδοκίες, για να τον ρωτήσω «τι μουσική πρέπει να ακούω», και μου έδωσε ένα cd των police, λέγοντας μου «άρχισε με αυτό και βλέπουμε». Θυμάμαι τη μέρα που έλεγα στην κολλητή μου «κλάιν μάιν» που επίσης τότε ήταν στα πάνω του, και άλλες ατάκες που μου μάθαινε επίσης ο αδερφός μου, και γι’ αυτό πάντα ήμουν σχετικά cool.

Μετά πέρασα στο πανεπιστήμιο και αυτά δεν είχαν ιδιαίτερη σημασία. Αυτό σημαίνει πως οι συμφοιτητές μου ήταν τόσο ζωάδια που δεν υπήρχε θέμα συναγωνισμού, και όχι μόνο αυτό. Οι cool στο πανεπιστήμιο μου ήταν uncool και οι cool δεν με έκαναν παρέα εμένα που ήμουν cool, μάλλον γιατί δεν ήμουν αρκετά cool. Cool.Cool. Cool. Όσο το γράφεις, τόσο σου φαίνεται λάθος.

Μμ, ναι τι έλεγα, στο θέμα μας. Μετά γνώρισα το νι και ήθελε να με κάνει παρέα. Μετά έμαθα βέβαια ότι ήθελε απλώς να με γαμήσει, αλλά εντάξει, μετά από χρόνια γνώρισα κάποιον αξιόλογο οπότε αυτό ήταν ψιλά γράμματα. Και όταν λέω αξιόλογο δεν εννοώ ότι οι τότε φίλοι μου ήταν στραβάδια, κάθε αλλο. Απλώς δεν ήταν cool. Διότι άντε και θες, δεν είναι κάτι εύκολο να είσαι τέτοιο πράγμα. Πρέπει να χύσεις αίμα δάκρυα και ιδρώτα. Ή απλώς να ακολουθήσεις τον παρακάτω οδηγό:

1. ΡΟΚ. Όσα χρόνια και αν περάσουν φίλοι και φίλες, αγαπητοί τηλεθεατές το ροκ δεν φεύγει ποτέ από τη μόδα. Το ροκ είναι κιουλ! Το ροκ και η μέταλ και η ποιοτικιά ποπ. Που κάποιος που δεν ξέρει τι του γίνεται θα την έλεγε και αυτός ροκ, αλλά δεν είναι, είναι ποπ. Για κάποια στιγμή πίστεψα ότι η ροκ είναι μουσική που ακούγαμε στο σχολείο. Αλλά όχι.

2. SOUTHPARK. Αυτή η σειρά είναι ένα inside joke. Δεν λέω ότι δεν γελάω, ψέματα να πω; Αλλά ξέρω πως οι cool γελάνε και με αυτό που δεν είναι αστείο. Γελάνε βασικά από το πρώτο δευτερόλεπτο του καρέ και θυμούνται ευτυχώς κάποια λεπτά, αφού πέσει και το τελευταίο, να σταματήσουν να γελάνε.

3. ΠΥΞ ΛΑΞ. Ναι, πρέπει να τους μισείς. Κατά πάσα πιθανότητα γούσταραν και άκουγαν πυξ λαξ πριν αρχίσουν αυτή την ιστορία «τα φτιάνουμε- τα χαλάμε- τελειώσαν τα λεφτά- τα ξαναφτιάνουμε». Ε, τους κάθησε κάπως στραβα και δεν μπορούν να το ξεπεράσουν. Και γενικώς πρέπει να μισείς την ελληνική μουσική, αλλά ένας cool τύπος πραγματικά προτιμάει να ακούσει την μπεζεντάκου παρά να ακούσει πυξ λαξ.

4. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ. Πρέπει να χλευάζεις μέχρι δακρύων την ελληνική τηλεόραση. Για έξτρα μπόνους δεν θα πρέπει να βλέπεις ή ακόμη καλύτερα να δηλώνεις πως δεν υπάρχει καν η συσκευή στο σπίτι σου. Αλλά για να χλευάσεις το πιθανότερο είναι ότι θα πρέπει να βλέπεις αρκετά ώστε να ξέρεις. Αλλά αυτό δεν το λες πουθενά.

5. ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ. Είτε ξέρεις στ’ αλήθεια είτε προσποιείσαι πως ξέρεις, λες. Δεν αφήνεις τίποτα να πέσει κάτω και εξηγείς τα πάντα με όρους που έχεις διαβάσει το ίντερνετ ή σε βιβλία. Για παράδειγμα ρωτάς την γκόμενα που δεν έχει οργασμό μαζί σου, αν είχε κακοποιηθεί μικρή, γιατί κάπου είχες διαβάσει ότι ... Γενικώς αγνοείς πλήρως και κατηγορηματικά αυτό που είχε πει ο πατήρ φρόυδ: «sometimes a cigar is just a cigar» (ASHOLE!). Ή μάλλον το θυμάσαι. Όποτε πάνε να σου ξηγηθούν οι άλλοι popular psychology.

6. ΚΘΟΥΛΟΥ. Ήθελα να ήταν το πρώτο. Κρατιόμουν πως και πως, σαν μικρό παιδί που περιμένει να κάνει αταξία. Αλλά ναι, τώρα έφτασε η ώρα να σου το πω, έφτασε η πολυπόθητη στιγμή. Πρέπει να λατρεύεις τον κθούλου. Ακόμα και αν δεν ξέρεις τι είναι, όποτε κάποιος πει το όνομα Κθούλου, γέλα δίχως αύριο. ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΕΙΟ! Ακόμα και αν δεν έχεις διαβάσει ποτέ σου Lovecraft, ακόμη και αν αγνοείς την ύπαρξη του, ο Κθούλου είναι αστείο. ΓΕΛΑ! Και γενικώς να ξέρεις πως ο κθούλου είναι ένα μυθικό θαλάσσιο τέρας. Σε όποια πρόταση μπορείς να χώσεις ένα μυθικό θαλάσσιο τέρας με το όνομα Κθούλου κάντο μα το θεό!

7. ΙΝΤΕRNET. Το ξέρω ότι εδώ κλέβω, αλλά τι να κάνω; Ναι, για είσαι cool πρέπει να ξέρεις τι παίζεται στο internet. Πρέπει να ξέρεις όλα τα γαμάτα βιδεάκια στο γιουτούμπ, πρέπει να ξέρεις όλους τους γαμάτους που κυκλοφορούν εκεί πέρα και γενικώς... Ξέρεις. Ναι, πρέπει να κινείσαι με άνεση και έπαρση. Λέγεται και trolling. Και ναι είναι ηλίθιο, ανούσιο και υπανάπτυκτο, αλλά είναι COOL.

8. ΓΝΩΣΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ. Και κλείνουμε με κάτι το οποίο εκ πρώτης τρομάζει, αλλά δεν είναι και τόσο σπουδαίο. Απλώς πρέπει να προσποιείσαι ότι ξέρεις τα πάντα, ακόμα και αν δεν τα ξέρεις. Για να συμβεί αυτό απλώς φέρεσαι σαν να ξέρεις τα πάντα. Αν κάπου κάνεις λάθος δεν έχει καμιά σημασία. Μπορεί να σου το δείξουν μες τη μάπα, με τα σχετικά έγγραφα, 29 κατασκευαστές πλυντηρίων και 3 υπέυθυνες δηλώσεις από το κεπ ότι κάνεις λάθος, αλλά εσύ πρέπει να επιμείνεις στην άποψη σου μέχρι τελευταίας ρανίδος αίματος.

Τα- τα! Συγχαρητήρια. Είσαι cool.

Ψιτ. Κθούλου. J