Βρίσκω εξαιρετικά διασκεδαστικό το ότι μπορώ να σβήνω με αφέλεια όποια ανάρτηση δεν μου αρέσει.
Ξεσκαρτάρισα ήδη πολλές από το παρελθόν. God damn it γιατί κάποιος να κρατάει ένα ημερολόγιο γεμάτο καταθλιπτικές σημειώσεις όταν δεν του χρησιμεύει τίποτα πια; Σε εσάς δεν χρησιμεύουν σε τίποτα και σε εμένα σίγουρα όχι. Τις κράτησα σε ένα αρχείο word με τα σχόλια σας ωστόσο, για σεντιμένταλ ρίζονς.
Αλλά ας πάμε στο θέμα της ανάρτησης που είναι ταινίες που έχω ρίξει μαύρο δάκρυ.
Εδώ θέλω να σημειώσω ότι θα ήταν λανθασμένο και κάπως αφελές να πιστέψετε ότι έχω κλάψει μόνο σε αυτές τις ταινίες. Απλώς σε αυτές πλάνταξα με ύφος "γουάααααι; γουάι δις θινγκς χάπεν του γκουντ πιπλ;;;". Και από τις 1044 πάει κάπως έτσι (θα λέω 2 λόγια εκεί που χρειάζεται):
The end of the affair
La vita e Bella
Le professional
Leon- για πολλά χρόνια ήταν η αγαπημένη μου ταινία
The remains of the day- μία από τις λίγες ταινίες που ΑΦΟΥ τέλειωσε, άρχισα να κλαίω με λυγμούς για κανένα τέταρτο
The royal Tenenbaums- ταυτίστηκα νοσηρά
Πολίτικη κουζίνα- η κολλητή μου δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα γέλια της, γιατί είχα πέσει στα γόνατα της μέσα στο σινεμά και έκλαιγα σαν μικρό παιδί
The bridges of Madison County- νομίζω πως πάντοτε θα κλαίω
Jamais le Dimanche
The legend of 1900
Brokeback mountain
Revolutionary road- η πιο πρόσφατη νομίζω
Casablanca- αίσχος, βραβείο χειρότερου καλύτερου τέλους μετά τα απομεινάρια μιας ημέρας
Titanic
Dangerous Liaisons- και φέτος που το είδα πάλι έκλαιγα
My best friend wedding- οκ. εδώ χρειάζεται να πω δυο λόγια παραπάνω. νομίζω πως το σηκώνει η ταινία. λοιπόν, δεν ξέρω τι συνέβη. και δεν συνέβη μία φορά, πρέπει να ήταν τουλάχιστον δύο. με θυμάμαι να πλαντάζω στο κλάμα και να αναφωνώ στη μαμά μου "γιατί; γιατί παντρεύτηκε την άλλη;". ακόμα δεν μπορώ να το εξηγήσω
Autumn in New York- φτηνό χολυγουντιανό κόλπο. τσίτερς.
My girl 1- πρώτη χρονολογικά στην κατηγορία "σαπίζω στο κλάμα"
Big fish
The notebook
Paper moon
The piano
Love in the afternoon
No such thing
The click- ξέρω ότι είναι κωμωδία, αλλά υπάρχει μια σκηνή που είναι εντελώς κλαφτικιά
Gattaca
A star is born
French kiss- ο αδερφός μου μου είχε πει ότι γίνεται κάτι άλλο στην υπόθεση από αυτό που γίνεται και όταν έγινε αυτό που έγινε πλάνταξα από ανακούφιση. τι βλαμμένη.
Τέλος αυτές οι ταινίες που ακολουθούν είναι εναντίον των παραπάνω. Καθ' ότι όπως έχω ξαναπεί είμαι λάτρης των chick flicks, αυτές οι 2 παρακάτω, και ειδικά η τελευταία, θα πρέπει να καταργηθούν και να μην προβληθούν ξανά ποτέ. Και εξηγούμαι: Δεν δέχομαι να κλάψω με ταινία που μία γκόμενα θεωρεί τον εαυτό της τόσο γαμώ και θείο δώρο που κάθε μήνα μπλέκεται και με άλλον άντρα για να του κάνει τη ζωή όμορφη. Και σιγά το σπόιλερ, μην ακούσω καμιά βλακεία.
Όσο για την άλλη, αααααα, όσο για την άλλη. Άντε να το πω, ακολουθεί σπόιλερ, μην διαβάσετε αν δεν την έχετε δει. Με συγχίζει απίστευτα καταρχάς αυτό το αιώνιο παιχνίδι και προσβάλει απίστευτα την ηθική και την αισθητική μου το γεγονός ότι κάποιος έχει οικογένεια και παιδιά και σκέφτεται τον παιδικό του έρωτα 24/7. Νομίζω ότι άλλοτε μόνο με το funny games του χάνεκε έχω ενοχληθεί τόσο σε ταινία.
Sweet November
Jeux d’ enfants
Αυτά.