Η Mrs. Stulf μπορεί και να μην διαβάσει αν θέλει

Αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στα ζώα της ζωής μου και στον Ηλία που λύσσαξε. :)

Έχω ξαναγράψει για τα γατάκια σε παλαιότερη ανάρτηση, η οποία πήγε στον κάδο, μαζί με άλλες αναρτήσεις, στην προσπάθεια μου να αποτινάξω οτιδήποτε προσωπικό από αυτό το blog. Well, when you writing a blog, it's not that easy. Σήμερα θα σας πω για όλα τα ζώα της ζωής μου και θα παραθέσω φωτογραφίες όποιων ζωακίων έχω. :)

* Το πρώτο μου ζωάκι ήταν ένα καναρίνι. Χαίρω πολύ θα μου πείτε, το καναρίνι είναι διακοσμητικό πτηνό, δεν είναι ζώο, και ίσως και να έχετε και δίκιο, γιατί δεν συγκρίνεται με την αίσθηση ενός πιο μεγαλόσωμου θηλαστικού. Αλλά εγώ τον αγαπούσα τον Κίτσο... και ναι. Τον έλεγαν Κίτσο. Νομίζω δε ότι δεν πρόκειται για μεγάλη πρωτοτυπία, αφού και το καναρίνι της κολλητής μου στο δημοτικό το φώναζαν έτσι, οπότε μπορεί να πρόκειται για κάποια ομοσπονδία κίτρινων κίτσων καναρινιών. Πλάκα είχε ο Κίτσος, του άρεσε πολύ το καλλιτεχνικό πατινάζ. Μετά του πήραμε την Κίτσα- ω, ναι. Κίτσα- και μετά κάνανε δύο αυγουλάκια, τον Ισίδωρο και τον Πολύδωρο. Οκ, την αγωνία μέχρι αυτά τα αυγουλάκια να σπάσουν και να βγούνε πουλάκια, δεν μπορώ να σας την περιγράψω. Ήταν Αύγουστος και είχαμε πάει διακοπές και τα πρόσεχε ο παππούς μου- και με αυτήν την ανάκληση υποθέτω ότι είμαστε γύρω στο '95-'96- και όταν γύρισα και δεν είχαν σπάσει ακόμη τα αυγά πολύ στεναχωρήθηκα, γιατί έπρεπε να είχαν σπάσει, αλλιώς μάλλον ήταν τζούφια. Τελικά έσπασαν τις επόμενες μέρες και βγήκαν δύο πουλάκια. Τέλος πάντων, να μην σας τα πολυλέω, η ιστορία δεν έχει happy end. Γιατί από τον χειμώνα που μας έμπαινε, τα 4 καναρίνια μεταφέρθηκαν στο γραφείο του πατέρα μου, ο οποίος είναι μανιώδης καπνιστής, και άρχισαν να ψοφάνε ένα ένα. Τελευταίος έπεσε ηρωικά ο Πολύδωρος. Θυμάμαι είχα γεμίσει το σπίτι με χαρτάκια που έλεγαν "πέθανε ο Πολύδωρος, που ήταν στα πόδια γρήγορος", το οποίο είναι κάπως μακάβριο, αλλά κυρίως αστείο, ή και λίγο θλιβερό αν σκεφτεί κανείς ότι ήμουν αρκετά μεγάλη για να κάνω τέτοιες μαλακίες- 11 χρονών; Αλλά με είχε πειράξει πολύ εντάξει; Ήταν τα μόνα κατοικίδια που είχα μέχρι τότε!

* Παρακάτω, βρισκόμαστε σε κάποιο πάσχα και ο μπαμπάς μου μου πήρε 3 πάπιες από την αγορά του Πειραιά. Δεν ξέρω γιατί 3 και όχι 1 ξέρω γω, ίσως για να τρελάνει με μεγαλύτερη επιτυχία τη μάνα μου. Πλάκα έχουν τα παπιά, αν και όποιος έχει εμπειρία θα ξέρει ότι βρωμάνε. Πολύ. Παρόλ' αυτά τα κρατήσαμε στο μπαλκόνι μέχρι αρκετά μεγάλα, ώσπου τα πήγαμε στον θείο μου, που έχει κοτέτσι. Και τα έσφαξε χωρίς να με ρωτήσει μια μέρα, και δεν τα έφαγαν κιόλας. Απαράδεκτη ιστορία απ' όπου και να την πιάσεις. Αλλά οκ, σκεφτείτε ότι τα παπιά δεν είχαν ονόματα, οπότε να πω και την αλήθεια μου, αν και τα συμπαθούσα δεν είχα κάνει ιδιαίτερο bonding.

* Μετά, βρισκόμαστε στο 3ο έτος. Ο πρώην φίλος μου ήθελε να μου πάρει για την επέτειο των 2 χρόνων μας- τότε γιόρταζα και επετείους- ένα κουνελάκι νάνο. Κλάσιμο από τη χαρά μου εγώ, το κουνέλι, το οποίο λεγόταν Billy- και ήταν θηλυκό- ήταν αξιολάτρευτο, το έπαιζα όλη μέρα, ήθελα να το φάω, να το ζουπήξω, του είχα μεγάλη αγάπη.

Για μία βδομάδα.

Μετά πέθανε.

Και για να σας εξηγήσω και να μην νομίζετε ότι έχω κάποιου είδους κατάρα, αυτά τα κουνελάκια είναι πολύ ευαίσθητα. Εγώ το πρόσεχα πάρα πολύ, το καθάριζα, το φαί του, το νερό του κτλ κτλ. Ίσως, λέω ίσως, φταίει το γεγονός ότι μέσα σ' αυτή τη βδομάδα πήγε ακτοπλοικώς από τη χίο στον πειραιά και μετά σχεδόν στα καπάκια στο ρέθυμνο. Ε, όσο να 'ναι, εμείς παθαίνουμε ναυτία τι να σου κάνει το κουνέλι. Η πλάκα είναι ότι δεν το είχε δει κανένας φίλος μου, και μόλις του πήγα σπίτι για να τους το δείξω, το κουνελάκι είχε ήδη πεθάνει. Το κοιτάει η μία φίλη μου, με ρωτάει "γιατί είναι έτσι;", της λέω εγώ "α, έτσι ξαπλώνει όλη την ώρα". Βάζω μετά το χέρι μου μέσα να το πιάσω, κόκκαλο αυτό. Το λοιπόν δεν έχω ξανατρομάξει έτσι στη ζωή μου μου φαίνεται. Δεν μπορώ να φανταστώ την αίσθηση ενός νεκρού ανθρώπου, γιατί με την Billy, γύρισα το κεφάλι μου από την άλλη, άρχισα να κλαίω, και τη βρώμικη δουλειά, την έκανε ένας φίλος μου, ας είναι καλά εκεί που βρίσκεται το παιδί.

* Παρακάτω. Δεν το βάζω κάτω η ζωομάνα εγώ. Τρίτo

έτος πάλι, άνοιξη μεριά, βρίσκω στο πάρκο κοντά στο σπίτι μου ένα γατάκι. Δηλαδή αυτό με βρίσκει, ξέρετε δα τι ύπουλα που είναι τα γατιά όταν πεινάνε. Και μου αρχίζει τα γούτσου γούτσου, και τα νιάου και τα τριψίματα. Ε, εγώ ζωάκι ήθελα έτσι και αλλιώς, οι γάτες λένε έχουν 7 ζωές, θα ήταν και το τεστ να δω αν πεθαίνουν όλα μαζί μου, αν πεθάνει και η γάτα θα ξέρω ότι δεν θα πρέπει να έχω ζώο. Την παίρνω, τη στειρώνω, κτλ κτλ. Την ονόμασα Φαβιμάρ, και βγα ίνει από τα αρχικά των ονομάτων μας, το δικό μου και των δύο φίλων μου που ήμασταν μαζί.
Η Φαβ ιμάρ έζησε μαζί μου 3-4 μήνες και περάσαμε πολύ ωραία. Αλλά ας όψεται που το μπαλκόνι μου επικοινωνούσε με τον δρόμο, ας όψεται που έλειπα μια βδομάδα για διακοπές και νόμιζα ότι αν της έχω φαγητό και νερό θα μείνει- ή έστω θα φύγει και θα επιστρέψει- την έχασα. Δεδομένου βέβαια της σημερινής μου εμπειρίας με τις γάτες, πιστεύω ακράδαντα ότι μου την φώλιασε ο προσωρινός μου γείτονας εκείνες τις μέρες, ένας θείος της γειτόνισσας μου. Οι γάτες δεν είναι ηλίθιες, έχουν καλό προσανατολισμό και πάντα επιστρέφουν εκεί που έχει φαγητό. Και δεν είναι δυνατόν να μην την βρήκα ποτέ ξανά, σε ολόκληρο το Ρέθυμνο, ποιος ήταν ο Γκιούλιβερ; Αλλά επειδή δεν θα μπορούσα να βρω το δίκιο μου, έκλαψα και γι' αυτό το κατοικίδιο μου και πήγα παρακάτω.

* Και φτάνουμε στο τέλος της ιστορίας μας. Τη Λουσία και τον Φέι Φέι τους γνώρισα πριν δυο χρόνια τέτοια εποχή- για την ακρίβεια 11 Φεβρουαρίου- και ήταν οι γάτες του μελλοντικού φίλου μου. Τις αγάπησα ακαριαία. Τι να πω για την Λουσία και τον Φέι Φέι; Είναι τόσο αξιολάτρευτα... Η Λουσίλ είναι πολύ κοκεταρία και όλη την ώρα γλύφεται, είναι πεντακάθαρη και είναι ένα γλυκός μπόγος που έρχεται και κουρνιάζει στην αγκαλιά σου όταν κοιμάσαι. Δεν έχει πάντα όρεξη όμως, και αλίμονο ούτε να σκεφτείς να την χαϊδέψεις στην κοιλίτσα γιατί θα σε πλακώσει στο ξύλο. Αγαπημένο της παιχνίδι είναι το λάστιχο. Το απλό λάστιχο, αυτό που βάζουν για να τυλίξουν το τυρί του τοστ στο σούπερ μάρκετ. Μου το φέρνει στο κρεβάτι, της το πετάω, μου το ξαναφέρνει, της το ξαναπετάω και έτσι περνά ευχάριστα η ώρα. Είναι πολύ προστατευτική προς τον γιο της και πάντοτε τον πλένει, γιατί είναι το πιο βαριεστημένο γατί που έχετε δει ποτέ. Είναι ένας χοντροβρωμίλος, αλλά τον αγαπώ. Εκτός από βαριεστημένο είναι και το πιο αγαπησιάρικο γατί του κόσμου. Κάθε πρωί με το που καταλαβαίνει ότι ξυπνάω, έρχεται στο στέρνο μου- 7,5 κιλά στο στέρνο μου- και βάζει τη μουσούδα του φάτσα στη δική μου και χουρχουρίζει σαν κομπρεσέρ. Εναλλακτικά χώνει τη μουσούδα του σε όποιο χέρι βρει εύκαιρο και χαϊδεύεται μόνος του σαν να σου λέει "να έτσι θέλω να με χαϊδέψεις". Ώρες ώρες είναι απίστευτα ενοχλητικός, όπως όταν επιτίθεται στο πόδι μου όταν το κουνάω νευρικά κάτω από το πάπλωμα, πριν κοιμηθώ. Ναι, Φέι Φέι, ξέρω ότι με διαβάζεις, με πειράζει αυτό! Φυσικά αν πεινάνε, διψάνε, βαριούνται, οτιδήποτε, μπορεί πολύ εύκολα να κάνουν ένα σαματά, έτσι για το ροκ. Δεν έχει σημασία αν μόλις έπεσες για ύπνο και είναι 6 η ώρα το πρωί, αυτούνανων τώρα τους καύλωσε να παίξουν. Όπου παιχνίδι σημαίνει "πηδάω πάνω στο κρεβάτι το οποίο εναλλακτικά χρησιμοποιώ ως ρινγκ".

Εντάξει, υπάρχουν άπειρες ιστορίες με τον Φέι Φέι να το σκάει για παράδειγμα και να μην είναι κανείς κάτω στο Ρέθυμνο και εγώ να παίρνω στα καπάκια αεροπλάνο για να πάω να τον βρω, μην πάθει τίποτα. Φοβάμαι απίστευτα να μην πάθουν τίποτα, γιατί ο ευχάριστος ιδιοκτήτης του συγκροτήματος- των διαμερισμάτων- αγαπάει πολύ τα ζώα. Για τον λόγο αυτό έχει ξεπαστρέψει ότι κινείται σε απόσταση ενός χιλιομέτρου.

Τέλος πάντων, ας μην πλατειάζω άλλο... Αυτά. :) Bonus track ένα καχεκτικό γατάκι που φιλοξενούσαμε μερικές μέρες. Μετά λείψαμε για λίγο και ο ιδιοκτήτης που λέγαμε παραπάνω μάλλον ανέλαβε δράση.

Είμαι μια έξυπνη κοπέλα, εγκλωβισμένη στο μυαλό μιας χαζής

Είμαι πολλά χρόνια συνειδητοποιημένη κομπλεξική, επομένως θέλω να πιστεύω ότι μπορώ να πω δυο τρία πράγματα πάνω στην ανθρώπινη ανασφάλεια. Δεν πρόκειται για κάποιο corpus ζωής, απλώς είναι ένα από τα ζητήματα που με απασχολούν.

Κανονικά θα έπρεπε να έχω κόμπλεξ με την εμφάνιση μου, και δεν είναι ότι δεν έχω, αλλά σε σύγκριση με το τι έχουν προσπαθήσει να μου δημιουργήσουν είμαι πολύ οκ. Αλλά εγώ μια μέρα που δεν πήρα το δίπλωμα οδήγησης αποφάσισα να έχω κόμπλεξ με το μυαλό μου. ΣΤΟΠ! Διόρθωση: Μια μέρα που δεν πήρα το δίπλωμα οδήγησης συνειδητοποίησα ότι είχα κόμπλεξ με το μυαλό μου. ΚΑΤ! Αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές συνειδητοποίησα ότι τη μέρα που δεν πήρα το δίπλωμα οδήγησης, ξεκίνησα να εκδηλώνω τις ανασφάλειες μου για το μυαλό μου.

Πριν ήμουν σαν και εκείνες τις κοπέλες που βλέπεις και μιλάνε συνεχώς για την εξωτερική τους εμφάνιση. Ή όχι συνεχώς, αλλά μιλάνε, βλέπεις ότι εμμέσως πλην σαφώς προσπαθούν να σου περάσουν το νόημα ότι είναι όμορφες, λες και αν είναι γκαβός είσαι εσύ, δεν το βλέπεις. Ότι είναι όμορφες, ότι έχουν όμορφα μάτια, όμορφα πόδια, όμορφα βυζιά, όμορφο κώλο- θα μιλήσουμε αργότερα για τον κώλο μου- είναι όμορφες ρε παιδί μου. Αυτό είναι το πιο ηλίθιο πράγμα που έχω δει να γίνεται ποτέ και μου συμβαίνει συνέχεια. Θα αφήσω για άλλους τα τσιτάτα του oscar wilde και θα συνεχίσω.

Λοιπόν, πριν συνειδητοποιήσω ότι φοβάμαι ότι μπορεί να μην είμαι και τόσο έξυπνη όσο θεωρούν οι υπόλοιποι ότι είμαι, θυμάμαι υπήρξαν πολλές φορές που είπα "εγώ μπορεί να μην είμαι όμορφη, είμαι σίγουρη όμως ότι είμαι η πιο έξυπνη γυναίκα που ξέρω". Δύο αποτυχίες στο δίπλωμα- στην πορεία, όχι στα σήματα- και ένα αποτυχημένο ταξίδι μετά, δαγκώνω τη γλώσσα μου και με λύπη παραδέχομαι ότι, οκ, ίσως να μην είμαι τόσο έξυπνη τελικά.

Μέσα μου παρόλ' αυτά συνεχίζω να πιστεύω ότι είμαι η πιο έξυπνη γυναίκα που ξέρω, εγκλωβισμένη ωστόσο στο μυαλό μιας χαζής. Σαν καμιά καλλονή που παραμορφώθηκε από ατύχημα και ξέρει ότι κανονικά θα έπρεπε να είμαι όμορφη, αλλά εν τέλει είναι άσχημη και αυτό δεν αλλάζει.

Πίσω στο κόμπλεξ της εμφάνισης τώρα. Ευτυχώς αυτό το ζήτημα με απασχόλησε ελάχιστα στη ζωή μου, διότι από μικρή ηλικία υπήρξαν αμέτρητοι καλοθελητές να μου επισημάνουν ότι δεν είμαι ωραία, δεν είμαι θελκτική, γοητευτική και άλλα. Αποδέχτηκα λοιπόν τη μοίρα μου και εκεί γύρω στα μέσα του δημοτικού το αποφάσισα, ότι δεν συγκαταλέγομαι στα ωραία κορίτσια. Τα τελευταία χρόνια μου λένε βέβαια ότι έχω ωραίο κώλο, εκεί κολλάει ο κώλος, και δεν μπορώ να φανταστώ πως απ' όλα τα ωραία πράγματα που έχω πάνω μου- διότι ξέχασα να επισημάνω ότι εμένα μου αρέσω, δηλαδή σχεδόν- αποφάσισαν ότι αυτό είναι το μόνο πράγμα που θα μου εκθειάσουν. Το βρίσκω κάπως αγενές να πω και την αλήθεια. Και αναληθές, να το πάω και λίγο παραπέρα, γιατί είναι γεμάτος κυτταρίτιδα, αλλά τέλος πάντων.

Όσον αφορά την εξωτερική εμφάνιση γενικώς και το κόμπλεξ, μπορώ να σκεφτώ μόνο δύο γυναίκες που γνωρίζω και δεν έχουν ανασφάλεια με αυτό το ζήτημα. Οι υπόλοιπες όλο και κάτι θα πούνε. Και όσον αφορά τους άντρες και την ανασφάλεια, τότε ξεκινά ένα απίστευτο πανηγύρι στο μυαλό μου, το οποίο καταλήγει σε ένα κέρατο. Ή και περισσότερα.

Ξέρω ότι όσοι κερατώνουν από ανασφάλεια ντρέπονται να το παραδεχτούν ότι είναι από αυτό. Άκουσα μάλιστα ότι αυτά είναι βλακείες και ότι η απιστία είναι στη φύση των ανδρών, και ξέρεις αυτή η ιστορία με τις σπηλιές και τον νεάτερνταλ που προσπαθούσε να διαιωνίσει το είδος του. Ναι από άντρα το άκουσα, φαντάζομαι μια γυναίκα θα έλεγε "η απιστία είναι στη φύση των ανθρώπων", αλλά κάποιοι άντρες προφανώς δεν βλέπουν ότι τα περισσότερα κέρατα τα ρίχνουν οι γυναίκες. Είναι ξεκαρδιστικό αλήθεια, που πιστεύουν ακόμα ότι πρόκειται για δικό τους προνόμιο. Τότε πως εξηγείς το γεγονός ότι κάποιος πάει με κάποια πιο άσχημη από σένα; Να πήγαινε με μία πιο όμορφη να το καταλάβω. Μία στα ίδια κυβικά, να πάει και το παλιάμπελο. Αλλά με πιο άσχημη, γιατί; Με πιο χαζή, για ποιον λόγο; Θέλει να διαιωνίσει με άσχημα και καθυστερημένα παιδιά;

Και μιλάω για τους άντρες, γιατί μέχρι τώρα στη ζωή μου δεν συνάντησα ποτέ γυναίκα να κερατώσει άντρα με κάποιον πιο άσχημο. Ή με πιο ηλίθιο. Μπορεί να είναι πιο άσχημος, αλλά θα είναι έξυπνος, ή μπορεί να είναι ωραίος, αλλά να είναι χαζός. Με πιο άσχημο και πιο χαζό, όχι, αυτά τα κάνουν μόνο οι άντρες. Και είναι συνήθως η απόδειξη ότι έχεις να κάνεις με κάποιον κομπλεξικό.

Επειδή δεν ξέρω πολλά για τους άντρες, άλλη απόδειξη ότι έχεις να κάνεις με κάποιον κομπλεξικό, και αυτό ισχύει και για τις γυναίκες, είναι η τάση να θέλουν να αρέσουν σε όλους. Το φυσιολογικό είναι να θέλεις να αρέσεις μόνο σε κάποιους λίγους ξέρω γω που σου αρέσουν και σένα. Όχι για παράδειγμα σε όλες τις φίλες της φίλης σου, όλες τις συμφοιτήτριες, στην περιπτερού, στη μανάβισσα, και πάει λέγοντας. Και αν τύχει ξέρω γω και δεν αρέσεις σε κάποια να επιδιώκεις να της αρέσεις, έτσι για να μην χαλάσει η ισορροπία. Ή αν τύχει και αρέσεις σε κάποια και μετά δεν της αρέσεις να επιδιώξεις να της ξαναρέσεις και όλα αυτά χωρίς εσένα να σου αρέσει αυτή η κάποια in first place. Το ίδιο ισχύει και για τις γυναίκες. Δεν γίνεται να θέλεις να αρέσεις και στον γκόμενο της κολλητής σου, επειδή εκεί είναι η ultimate απόδειξη ότι μετράς σαν γκόμενα. ΕΚΕΙ ΕΧΕΙΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΣ ΝΑ ΤΟ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ. Και αν συμβαίνει να αρέσεις στον γκόμενο της κολλητής σου αυτό θα έπρεπε να σε στεναχωρεί, όχι να σου αρέσει. Just a hint of appropriate behavior.

Κλείνοντας περί των ανασφαλειών, θα ήθελα να επισημάνω, έτσι γιατί θέλω να πω πόσο και γαμώ τα άτομα είμαι, ότι είμαι από τους λίγους ανθρώπους που έχω κόμπλεξ με το μυαλό μου. Βάλλομαι καθημερινά από ηλίθιους που το μόνο που τους νοιάζει είναι αν είναι αρκετά ωραίοι, αρκετά σέξι, αρκετά θελκτικοί και δεν κοιτάνε να σταματήσουν να ακούνε σκυλάδικα και να ξεστραβωθούν να διαβάσουν κάνα βιβλίο, να κάνουν καμιά εργασία, να πούνε καμιά εξυπνάδα, παρά το τι θα αρπάξει ο κώλος τους. Ή έστω το inbox του facebook.

A good movie is always better than lame sex

Then again what it's NOT BETTER than lame sex?

Πήγα χτες αισίως και είδα το avatar. Οκ, σεναριακά δεν ήτο κάτι το φανταστικό. Παντελής έλλειψη πρωτοτυπίας μεν, αλλά παρόλ' αυτά δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον που να μην του άρεσε. Δηλαδή, what's not to like? Η ανταπόκριση μου από το "τρισδιάστατο υπερθέαμα"- που λέει και η α-μπα?- είναι ότι πρόκειται για μια πολύ ευχάριστη ταινία, ότι δεν βαρέθηκα ούτε μια στιγμή, και γενικώς τα άξιζε τα λεφτά του. Αλλά τώρα από καλλιτεχνική αξία... Ε. Δεν. Ωραία μηνύματα περνούσε, κρυμμένα δεν ήταν, μες τη μούρη σου τα έβαζε, προστατέψτε το περιβάλλον, στο μέλλον δεν θα 'χουμε κλαδί να απλώσουμε το βρακί μας κτλ κτλ. Όσον αφορά την ομάδα ανθρώπων εκείνη που ζηλεύει την Πανδώρα και θέλει να είναι και εκείνη μπλε ανθρωπάκι, να πάει σε κανένα τροπικό δάσος και άμα τη βγάλει πάνω από 2 βδομάδες, εμένα να με χέσει.

Από πάνω πρόκειται για 6 πολύ αγαπημένες μου ταινίες. Αν εξαιρέσεις το the royal tenenbaums που είναι κάπως υποκειμενικό, οι υπόλοιπες πρέπει να έχει κάποιος εγκεφαλική βλάβη για να μην του αρέσουν. Όπως ο ανώνυμος για παράδειγμα που δεν του αρέσει η amelie. :) Και ναι, ΑΥΤΕΣ είναι πρωτότυπες ταινίες. Όχι, το avatar δεν ήταν.

Προσεχώς θέλω να γράψω κάτι νόστιμο, αλλά προς το παρόν me clueless.

Όργιο. Καταναλωτικό.

Γενικά είναι η αλήθεια πως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, στις γιορτές πέφτει πολύ χρήμα και δώρο. Θες το ότι το συνδυάζουν με τη γιορτή μου; Θες το ότι έχω χουβαρντάδες συγγενείς και φίλους; Στο τέλος γεμίζω από μετρητό και δώρα. Φέτος δε, δεν ξέρω τι πιλάλα τους έπιασε και λύσσαξαν. Δώρα την πρωτοχρονιά. ΆΛΛΑ δώρα στη γιορτή μου. Και όλα πανάκριβα. Εν τω μεταξύ, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν μου λείπει τίποτα. Εκτός από ένα iphone. Που και να μου έλειπε δηλαδή, οι εκπτώσεις

κοντοζυγώνουν, θα πήγαινα τότε να ψωνίσω, δεν είναι δα ότι είμαι και ξυπόλυτη.

Όμως ουδείς ελέγχει το χέρι του χουβαρντά και γι' αυτόν τον λόγο έλαβα για παράδειγμα ένα πορτοφόλι coach από την κοπέλα του αδερφού μου, το οποίο έκανε λίγο πιο ακριβά απ' όλα τα λεφτά που θα κουβαλούσε ποτέ μέσα. Όπως με ενημέρωσαν, αυτή η μάρκα είναι πολύ καλή και της μόδας, εγώ δεν τα ξέρω αυτά, είμαι ΤΜΒ που λέει και ο πρόβατος. Πήγα λοιπόν στο golden hall σήμερις, και επειδή η άδικη η μοίρα μου έδωκε να μην οδηγώ, έκανα ένα μικρό ταξίδι. Η ατμόσφαιρα στο attica του golden hall ήταν λίγο πιο φασιστική από το attica του συντάγματος. Μια χαρά ήμουν ντυμένη και πάλι ένιωθα όπως η preety woman, σ' αυτό μαγαζί που είχε πάει και την έδιωξαν κλοτσηδόν; Αυτό.

Όπως καταλαβαίνετε όλα ήταν υπερβολικά πανάκριβα, ναι

εννοείται πιο πανάκριβα από το πορτοφόλι, αδικαιολόγητα πανάκριβα, διότι τέτοια ρούχα και υφάσματα έχει και στα μαγαζιά της inditex. Λεφτά είχα να πάρω, καμία όρεξη να δώσω τα ωραία μου λεφτάκια δεν είχα.

Ώσπου πήγα στο σημείο εκείνο του μαγαζιού που δεν γνωρίζει διακρίσεις. Όπου όλες οι γυναίκες, φτωχές, πλούσιες, άσπρες, μαύρες, κίτρινες, μπορντό, βρίσκουν τη γαλήνη και την εσωτερική ολοκλήρωση. Ναι, καλά καταλάβατε. Στα παπούτσια. Τελικά πήρα κάτι ταμπά μποτίνια, τα οποία ήθελα πολύ.

Τέλος πάντων, σε λίγο θα αρχίσω να νιώθω σαν τη rachel, γιατί ό,τι σχεδόν μου φέρνουν θέλω να το αλλάζω. Έχω να αλλάξω ένα άρωμα, ακριβό υποθέτω και αυτό, και να δω τι θα πάρω... Έχω αλλάξει ήδη ένα βραχιόλι που μου πήρε η θεία μου, γιατί οι καρποί μου δεν υποστηρίζουν βραχιόλια. Μέχρι να τελειώσει όλο αυτό το πανηγύρι, θα έχει έρθει το πάσχα. Τότε έχω τα γενέθλια μου και γίνεται νέο πατιρντί.

p.s. γύρισα σπίτι και δεν είχα ίντερνετ. έκανα υπομονή κάνα δυο ώρες ώσπου βγήκα στο μπαλκόνι με το κουβερτάκι, ψάχνοντας για ξεκλείδωτο wireless. αναστήθηκε τελικά, ευτυχώς γιατί δεν είχα καμιά όρεξη να αρρωστήσω. αν και δεν καταλαβαίνω από τέτοια, είμαι μαγκάιβερ.

p.s. 2. ίσως καταλαβαίνετε από τους αστραγάλους μου, γιατί οι καρποί μου δεν υποστηρίζουν βραχιόλια.

10 πράγματα

Η νέα χρονιά μπήκε, οι γιορτές πέρασαν ευχάριστα και κυρίως αναίμακτα. Δεν υπήρχε αυτό το "ωχ, πρέπει να γιορτάσουμε" και το χάρηκα. Απαραίτητα οικογενειακά γεύματα, χωρίς ευτράπελα ευτυχώς. Βέβαια έχω και την γιορτή μου, αλλά εντάξει αυτό θα το χαρώ, υποθέτω- πέρσι μάλωσα με τον πατέρα μου.

Για την νέα χρονιά δεν έχω κανένα ιδιαίτερο resolution, όσο περνούν τα χρόνια αντί να συμμαζεύομαι, βαριέμαι που ζω. Δηλαδή δεν βαριέμαι να ζω, ωραία είναι. Απλώς βαριέμαι να κάνω σχέδια. Το νι λέει πως σε αυτό ευθύνονται οι επιτυχημένοι γονείς. Όταν ένα παιδί έχει επιτυχημένους με κάποιον τρόπο γονείς, μορφωμένους κ.τ.λ., δεν νιώθει την ανάγκη να καταξιωθεί με κάποιον τρόπο στην κοινωνία. Το έχουν κάνει ήδη γι' αυτό οι γονείς του. Ισχύει σε τέτοιο μεγάλο βαθμό γύρω μου, που δεν μπορώ να πω πως απλώς προσπαθεί να δικαιολογήσει την τεμπελιά που τον δέρνει.

10 τυχαία πράγματα που μου έρχονται στο μυαλό αυτή τη στιγμή:

10. Τι σκατά παίζει με τον Robert Pattinson επιτέλους; Γιατί τον γουστάρουν όλες οι γκόμενες;

9. Όποιος δεν έχει δει big bang theory να δει τώρα όλες τις σεζόν. ΤΩΡΑ. Όποιος δε, δεν ξέρει τι είναι το big bang theory, τι να πω. Ντροπή.

8. Η lady gaga είναι τόσο καλή. Χωρίς να θέλω να στεναχωρήσω την α-μπα. Αλλά είναι.

7. Πότε επιτέλους θα πάω να δω το avatar σε 3d; Μέχρι και η γιαγιά μου θα το δει πιο σύντομα από μένα.

6. Πήρα το iphone. Mrs.Stulf είναι το καλύτερο κινητό evah. Βασικά δεν είναι κινητό. Είναι κάτι το φανταστικό.

5. Δείτε το couples retreat. Δεν ξέρω γιατί έχει πάρει 5.5 μόνο, ήταν πολύ ευχάριστη.

4. Χαίρομαι, και ίσως ζηλεύω και λιγουλάκι τα ρομάντζα που με περιτριγυρίζουν. Μακριά απ' τον κώλο μας και όπου θέλει ας είναι.

3. Επιχειρήστε να κάνετε total wax στο αυτό μιας κολλητής σας. Δεν έχω ξαναρίξει τόσο γέλιο εδώ και καιρό.

2. Ultimate δώρο για ένα αγοράκι κάθε ηλικίας: AYTO.

1. Επειδή το ακούω δεξιά και αριστερά και βλέπω πονεμένες ψυχές ταχάτες τάχατες από το πουθενά: Ο έρωτας είναι κάτι που επιτρέπεις να σου συμβεί. Αν ερωτεύεσαι το λάθος άτομο δεν σου φταίει κανείς. Εκείνη τη ρημάδα την ώρα που αρχίζεις και βλέπεις ότι πάει να γίνει το μοιραίο, εκεί που αρχίζεις και σκέφτεσαι τον άλλο όλη την ώρα, σταμάτα να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου και κάνε τα εξής: πες σε αυτόν που είσαι ερωτευμένος/η τάχατες τάχατες, την αλήθεια και αν δεν σου κάτσει σβήσε κινητά ακίνητα βίλες και αυτοκίνητα και άρχισε να ασχολείσαι με κάτι άλλο. Μην ξανακούσω μαλακίες για τον επιμένων που νικά, διότι έτσι θα καταλήξεις να αναρωτιέσαι γιατί ο άλλος σου φέρεται λες και σου κάνει χάρη. D'accord?

Καλή χρονιά, καλή χρονιά, χαρούμενη χρυσή πρωτοχρονιά!