Έχω ξαναγράψει για τα γατάκια σε παλαιότερη ανάρτηση, η οποία πήγε στον κάδο, μαζί με άλλες αναρτήσεις, στην προσπάθεια μου να αποτινάξω οτιδήποτε προσωπικό από αυτό το blog. Well, when you writing a blog, it's not that easy. Σήμερα θα σας πω για όλα τα ζώα της ζωής μου και θα παραθέσω φωτογραφίες όποιων ζωακίων έχω. :)
* Το πρώτο μου ζωάκι ήταν ένα καναρίνι. Χαίρω πολύ θα μου πείτε, το καναρίνι είναι διακοσμητικό πτηνό, δεν είναι ζώο, και ίσως και να έχετε και δίκιο, γιατί δεν συγκρίνεται με την αίσθηση ενός πιο μεγαλόσωμου θηλαστικού. Αλλά εγώ τον αγαπούσα τον Κίτσο... και ναι. Τον έλεγαν Κίτσο. Νομίζω δε ότι δεν πρόκειται για μεγάλη πρωτοτυπία, αφού και το καναρίνι της κολλητής μου στο δημοτικό το φώναζαν έτσι, οπότε μπορεί να πρόκειται για κάποια ομοσπονδία κίτρινων κίτσων καναρινιών. Πλάκα είχε ο Κίτσος, του άρεσε πολύ το καλλιτεχνικό πατινάζ. Μετά του πήραμε την Κίτσα- ω, ναι. Κίτσα- και μετά κάνανε δύο αυγουλάκια, τον Ισίδωρο και τον Πολύδωρο. Οκ, την αγωνία μέχρι αυτά τα αυγουλάκια να σπάσουν και να βγούνε πουλάκια, δεν μπορώ να σας την περιγράψω. Ήταν Αύγουστος και είχαμε πάει διακοπές και τα πρόσεχε ο παππούς μου- και με αυτήν την ανάκληση υποθέτω ότι είμαστε γύρω στο '95-'96- και όταν γύρισα και δεν είχαν σπάσει ακόμη τα αυγά πολύ στεναχωρήθηκα, γιατί έπρεπε να είχαν σπάσει, αλλιώς μάλλον ήταν τζούφια. Τελικά έσπασαν τις επόμενες μέρες και βγήκαν δύο πουλάκια. Τέλος πάντων, να μην σας τα πολυλέω, η ιστορία δεν έχει happy end. Γιατί από τον χειμώνα που μας έμπαινε, τα 4 καναρίνια μεταφέρθηκαν στο γραφείο του πατέρα μου, ο οποίος είναι μανιώδης καπνιστής, και άρχισαν να ψοφάνε ένα ένα. Τελευταίος έπεσε ηρωικά ο Πολύδωρος. Θυμάμαι είχα γεμίσει το σπίτι με χαρτάκια που έλεγαν "πέθανε ο Πολύδωρος, που ήταν στα πόδια γρήγορος", το οποίο είναι κάπως μακάβριο, αλλά κυρίως αστείο, ή και λίγο θλιβερό αν σκεφτεί κανείς ότι ήμουν αρκετά μεγάλη για να κάνω τέτοιες μαλακίες- 11 χρονών; Αλλά με είχε πειράξει πολύ εντάξει; Ήταν τα μόνα κατοικίδια που είχα μέχρι τότε!
* Παρακάτω, βρισκόμαστε σε κάποιο πάσχα και ο μπαμπάς μου μου πήρε 3 πάπιες από την αγορά του Πειραιά. Δεν ξέρω γιατί 3 και όχι 1 ξέρω γω, ίσως για να τρελάνει με μεγαλύτερη επιτυχία τη μάνα μου. Πλάκα έχουν τα παπιά, αν και όποιος έχει εμπειρία θα ξέρει ότι βρωμάνε. Πολύ. Παρόλ' αυτά τα κρατήσαμε στο μπαλκόνι μέχρι αρκετά μεγάλα, ώσπου τα πήγαμε στον θείο μου, που έχει κοτέτσι. Και τα έσφαξε χωρίς να με ρωτήσει μια μέρα, και δεν τα έφαγαν κιόλας. Απαράδεκτη ιστορία απ' όπου και να την πιάσεις. Αλλά οκ, σκεφτείτε ότι τα παπιά δεν είχαν ονόματα, οπότε να πω και την αλήθεια μου, αν και τα συμπαθούσα δεν είχα κάνει ιδιαίτερο bonding.
* Μετά, βρισκόμαστε στο 3ο έτος. Ο πρώην φίλος μου ήθελε να μου πάρει για την επέτειο των 2 χρόνων μας- τότε γιόρταζα και επετείους- ένα κουνελάκι νάνο. Κλάσιμο από τη χαρά μου εγώ, το κουνέλι, το οποίο λεγόταν Billy- και ήταν θηλυκό- ήταν αξιολάτρευτο, το έπαιζα όλη μέρα, ήθελα να το φάω, να το ζουπήξω, του είχα μεγάλη αγάπη.
Για μία βδομάδα.
Μετά πέθανε.
Και για να σας εξηγήσω και να μην νομίζετε ότι έχω κάποιου είδους κατάρα, αυτά τα κουνελάκια είναι πολύ ευαίσθητα. Εγώ το πρόσεχα πάρα πολύ, το καθάριζα, το φαί του, το νερό του κτλ κτλ. Ίσως, λέω ίσως, φταίει το γεγονός ότι μέσα σ' αυτή τη βδομάδα πήγε ακτοπλοικώς από τη χίο στον πειραιά και μετά σχεδόν στα καπάκια στο ρέθυμνο. Ε, όσο να 'ναι, εμείς παθαίνουμε ναυτία τι να σου κάνει το κουνέλι. Η πλάκα είναι ότι δεν το είχε δει κανένας φίλος μου, και μόλις του πήγα σπίτι για να τους το δείξω, το κουνελάκι είχε ήδη πεθάνει. Το κοιτάει η μία φίλη μου, με ρωτάει "γιατί είναι έτσι;", της λέω εγώ "α, έτσι ξαπλώνει όλη την ώρα". Βάζω μετά το χέρι μου μέσα να το πιάσω, κόκκαλο αυτό. Το λοιπόν δεν έχω ξανατρομάξει έτσι στη ζωή μου μου φαίνεται. Δεν μπορώ να φανταστώ την αίσθηση ενός νεκρού ανθρώπου, γιατί με την Billy, γύρισα το κεφάλι μου από την άλλη, άρχισα να κλαίω, και τη βρώμικη δουλειά, την έκανε ένας φίλος μου, ας είναι καλά εκεί που βρίσκεται το παιδί.
* Παρακάτω. Δεν το βάζω κάτω η ζωομάνα εγώ. Τρίτo
έτος πάλι, άνοιξη μεριά, βρίσκω στο πάρκο κοντά στο σπίτι μου ένα γατάκι. Δηλαδή αυτό με βρίσκει, ξέρετε δα τι ύπουλα που είναι τα γατιά όταν πεινάνε. Και μου αρχίζει τα γούτσου γούτσου, και τα νιάου και τα τριψίματα. Ε, εγ
ώ ζωάκι ήθελα έτσι και αλλιώς, οι γάτες λένε έχουν 7 ζωές, θα ήταν και το τεστ να δω αν πεθαίνουν όλα μαζί μου, αν πεθάνει και η γάτα θα ξέρω ότι δεν θα πρέπει να έχω ζώο. Την παίρνω, τη στειρώνω, κτλ κτλ. Την ονόμασα Φαβιμάρ, και βγα ίνει από τα αρχικά των ονομάτων μας, το δικό μου και των δύο φίλων μου που ήμασταν μαζί.
Η Φαβ ιμάρ έζησε μαζί μου 3-4 μήνες και περάσαμε πολύ ωραία. Αλλά ας όψεται που το μπαλκόνι μου επικοινωνούσε με τον δρόμο, ας όψεται που έλειπα μια βδομάδα για διακοπές και νόμιζα ότι αν της έχω φαγητό και νερό θα μείνει- ή έστω θα φύγει και θα επιστρέψει- την έχασα. Δεδομένου βέβαια της σημερινής μου εμπειρίας με τις γάτες, πιστεύω ακράδαντα ότι μου την φώλιασε ο προσωρινός μου γείτονας εκείνες τις μέρες, ένας θείος της γειτόνισσας μου. Οι γάτες δεν είναι ηλίθιες, έχουν καλό προσανατολισμό και πάντα επιστρέφουν εκεί που έχει φαγητό. Και δεν είναι δυνατόν να μην την βρήκα ποτέ ξανά, σε ολόκληρο το Ρέθυμνο, ποιος ήταν ο Γκιούλιβερ; Αλλά επειδή δεν θα μπορούσα να βρω το δίκιο μου, έκλαψα και γι' αυτό το κατοικίδιο μου και πήγα παρακάτω.
Η Φαβ ιμάρ έζησε μαζί μου 3-4 μήνες και περάσαμε πολύ ωραία. Αλλά ας όψεται που το μπαλκόνι μου επικοινωνούσε με τον δρόμο, ας όψεται που έλειπα μια βδομάδα για διακοπές και νόμιζα ότι αν της έχω φαγητό και νερό θα μείνει- ή έστω θα φύγει και θα επιστρέψει- την έχασα. Δεδομένου βέβαια της σημερινής μου εμπειρίας με τις γάτες, πιστεύω ακράδαντα ότι μου την φώλιασε ο προσωρινός μου γείτονας εκείνες τις μέρες, ένας θείος της γειτόνισσας μου. Οι γάτες δεν είναι ηλίθιες, έχουν καλό προσανατολισμό και πάντα επιστρέφουν εκεί που έχει φαγητό. Και δεν είναι δυνατόν να μην την βρήκα ποτέ ξανά, σε ολόκληρο το Ρέθυμνο, ποιος ήταν ο Γκιούλιβερ; Αλλά επειδή δεν θα μπορούσα να βρω το δίκιο μου, έκλαψα και γι' αυτό το κατοικίδιο μου και πήγα παρακάτω.
* Και φτάνουμε στο τέλος της ιστορίας μας. Τη Λουσία και τον Φέι Φέι τους γνώρισα πριν δυο χρόνια τέτοια εποχή- για την ακρίβεια 11 Φεβρουαρίου- και ήταν οι γάτες του μελλοντικού φίλου μου. Τις αγάπησα ακαριαία. Τι να πω για την Λουσία και τον Φέ
ι Φέι; Είναι τόσο αξιολάτρευτα... Η Λουσίλ είναι πολύ κοκεταρία και όλη την ώρα
γλύφεται, είναι πεντακάθαρη και είναι ένα γλυκός μπόγος που έρχεται και κουρνιάζει στην αγκαλιά σου όταν κοιμάσαι. Δεν έχει πάντα όρεξη όμως, και αλίμονο ούτε να σκεφτείς να την χαϊδέψεις στην κοιλίτσα γιατί θα σε πλακώσει στο ξύλο. Αγαπημένο της παιχνίδι είναι το λάστιχο. Το απλό λάστιχο, αυτό που βάζουν για να τυλίξουν το τυρί του τοστ στο σούπερ μάρκετ. Μου το φέρνει στο κρεβάτι, της το πετάω, μου το ξαναφέρνει, της το ξαναπετάω και έτσι περνά ευχάριστα η ώρα. Είναι πολύ προστατευτική προς τον γιο της και πάντοτε τον πλένει, γιατί είναι το πιο βαριεστημένο γατί που έχετε δει ποτέ. Είναι ένας χοντροβρωμίλος, αλλά τον αγαπώ. Εκτός από βαριεστημένο είναι και το πιο αγαπησιάρικο γατί του κόσμου. Κάθε πρωί με το που καταλαβαίνει ότι ξυπνάω, έρχεται στο
στέρνο μου-
7,5 κιλά στο στέρνο μου- και βάζει τη μουσούδα του φάτσα στη δική μου και χουρχουρίζει σαν κομπρεσέρ. Εναλλακτικά χώνει τη μουσούδα του σε όποιο χέρι βρει εύκαιρο και χαϊδεύεται μόνος του σαν να σου λέει "να έτσι θέλω να με χαϊδέψεις". Ώρες ώρες είναι απίστευτα ενοχλητικός, όπως όταν επιτίθεται στο πόδι μου όταν το κουνάω νευρικά κάτω από το πάπλωμα, πριν κοιμηθώ. Ναι, Φέι Φέι, ξέρω ότι με διαβάζεις, με πειράζει αυτό! Φυσικά αν πεινάνε, διψάνε, βαριούνται, οτιδήποτε, μπορεί πολύ εύκολα να κάνουν ένα σαματά, έτσι για το ροκ. Δεν έχει σημασία αν μόλις έπεσες για ύπνο και είναι 6 η ώρα το πρωί, αυτούνανων τώρα τους καύλωσε να παίξουν. Όπου παιχνίδι σημαίνει "πηδάω πάνω στο κρεβάτι το οποίο εναλλακτικά χρησιμοποιώ ως ρινγκ".

Εντάξει, υπάρχουν άπειρες ιστορίες με τον Φέι Φέι να το σκάει για παράδειγμα και να μην είναι κανείς κάτω στο Ρέθυμνο και εγώ να παίρνω στα καπάκια αεροπλάνο για να πάω να τον βρω, μην πάθει τίποτα. Φοβάμαι απίστευτα να μην πάθουν τίποτα, γιατί ο ευχάριστος ιδιοκτήτης του συγκροτήματος- των διαμερισμάτων- αγαπάει πο
λύ τα ζώα. Για τον λόγο αυτό έχει ξεπαστρέψει ότι κινείται σε απόσταση ενός χιλιομέτρου.
Τέλος πάντων, ας μην πλατειάζω άλλο... Αυτά. :) Bonus track ένα καχεκτικό γατάκι που φιλοξενούσαμε μερικές μέρες. Μετά λείψαμε για λίγο και ο ιδιοκτήτης που λέγαμε παραπάνω μάλλον ανέλαβε δράση.