Η κυρία Στέλλα

Πριν 2 μήνες περνούσα πυρετωδώς μία ακόμα φάση αναζήτησης διαμερίσματος- πριν το ξεπεράσω και αποφασίσω ότι "καλάααα είναι μωρέ και εδώ". Είδα λοιπόν αρκετά διαμερίσματα. Σχεδόν όλα μάπα και αρκετά ακριβά για το πόσο μάπα ήταν. Μέσα σ' αυτά ήταν και μια γκαρσονιέρα-δώμα, κάπου στου Ζωγράφου- Γουδί έλεγε η αγγελία. 

Είχα πάρει τηλέφωνο πρώτα και το σηκώνει μια γιαγιά. Με ενημερώνει ότι ακόμα ο νοικάρης της είναι μέσα και ότι δεν μπορώ να το δω. Μα, μια ματιά θα ρίξω, αποκρίνομαι. "Όχι, δεν γίνεται να το δεις, είναι βρώμικο, θα σε πάρω τηλέφωνο όταν φύγει, να το καθαρίσω πρώτα, είναι πολύ ωραίο διαμέρισμα, έχει λιόθερμο, έχει την ησυχία του, είναι κουκλίστικο". Αν ήξερα πόσες φορές θα τα ακούσω τα παραπάνω λόγια...

Της εξηγώ ότι θα μείνω με τον φίλο μου, ο οποίος θα πάει φαντάρος το φθινόπωρο. Η αγγελία έλεγε 280 ευρώ και μου είπε πως θα μου το αφήσει 250. Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάπου εκεί έπρεπε να αρχίζω να ψυλλιάζομαι για την ψυχική υγεία της γιαγιάς. 

Περνάνε κάποιες βδομάδες και με παίρνει η γιαγιά τηλέφωνο να πάω να το δω. Εκείνη τη μέρα περίμενα την κολλητή μου που θα τη φιλοξενούσα όλη τη βδομάδα γιατί έπιανε δουλειά στην αθήνα, ενώ είναι από τρίκαλα. Πάω λοιπόν το βράδυ, και ήδη από τη διαδρομή που έκανα αντιλήφθηκα ότι είναι αρκετά πιο μακριά απ' όσο το υπολόγιζα και ότι δεν μου κάνει. Αλλά πάω. Ανεβαίνω λοιπόν, ο προηγούμενος νοικάρης ήταν ακόμα μέσα, ένας ομορφούλης Ισπανός... όπου αργότερα, όταν κατεβήκαμε στο σπίτι της γιαγιάς- γιατί έμενε ακριβώς από κάτω- φρόντισε να με ενημερώσει μέχρι και τι βρακί φοράει. Μέσα στα πρώτα λεπτά της γνωριμίας μας έμαθα από τη γιαγιά ότι είχε έρθει στους ολυμπιακούς και του άρεσε, έκανε μαθήματα και κρεβάτωνε τις πιτσιρίκες, ότι είχε μια κοπέλα, μια ωραία ψηλή, μου είπε και όνομα, μα νομίζω ότι μου είπε και που δουλεύει. Έπρεπε να τα είχα καταλάβει όλα, αλλά όχι.

Τέλος πάντων της εξηγώ ότι εμένα το σπίτι δεν μου κάνει, αλλά έρχεται η κολλητή μου, το και το. Όντως στις 2 μέρες την παίρνω τηλέφωνο μετά από παρότρυνση της κολλητής μου, για να πάει να το δει. Κάπου εδώ να σημειώσω ότι με έβαλε να πω στην κολλητή μου 270 και όχι 250. Ενώ εμένα κανονικά, είπαμε με συμπάθησε, θα μου το άφηνε 250. Λοιπόν την επόμενη την παίρνει η κολλητή μου και της λέει ότι δεν προλαβαίνει να πάει να το δει και ότι θα την πάρει όποτε μπορεί. Την μεθεπόμενη με παίρνει η κ. Στέλλα πλέον- είχα μάθει το όνομα της- να μου γκρινιάξει γιατί δεν πήγε η φίλη μου να δει το σπίτι, ενώ της είπε ότι θα πάει. Της εξήγησα ότι της είπε ότι της είπε ότι θα την πάρει τηλέφωνο και ότι δεν της είπε ότι θα πάει. Ακόμα και τότε έπρεπε να τα είχα καταλάβει όλα. Αλλά όχι.

Το σ/κ πήγε η κολλητή μου να το δει, και της άρεσε. Με παίρνει λοιπόν τηλέφωνο και μου λέει μήπως μπορώ να πάρω τη γιαγιά να την παρακαλέσω να ρίξει την τιμή. Είμαι τόσο καλή φίλη που πήρα. Η γιαγιά ανένδοτη. Αλλά εμένα εκεί, στη συμπάθεια "τα πήρες τα τυροπιτάκια που σου έστειλα; τα έφαγες;". Α. Επίσης να σας πω πως σε όλα τα τηλεφωνήματα μας η γιαγιά μου έλεγε πόσο καλό είναι το σπίτι, έχει λιόθερμο, έχει ησυχία, και όλα τα προσωπικά του ισπανού. 

Να μην σας τα πολυλέω η φίλη μου είπε οκ για το σπίτι και είχε τη φαεινή ιδέα χωρίς να έχει δώσει καν τα νοίκια να πάει να μείνει εκεί με τον φίλο της, δίνοντας στη γιαγιά 50 ευρώ. Μαλακία της φίλης μου μεν, εγώ τι φταίω δε. Με παίρνει η γιαγιά τηλέφωνο. Τότε πια τα είχα καταλάβει όλα, αλλά δεν μπορούσα να κάνω και τίποτα. Ξανά μανά. Το σπίτι. Το λιόθερμο. Ο ισπανός. Προστέθηκαν στην ιστορία τα εξής "είχε έρθει ένας αστυνομικός, αλλά εγώ τον έδιωξα γιατί προτίμησα τη φίλη σου" και "θα το νοικιάσει το σπίτι η φίλη σου;". Επειδή δεν είχε πάρει τα λεφτά της δεν μπορούσε να καταλάβει ότι "ναι, θα το νοικιάσει, αλλά αυτή τη στιγμή δεν έχει σηκώσει τα λεφτά". Μαλακία της φίλης μου, αλλά δουλειά της φίλης μου κιόλας να τα τραβάει.

Την επόμενη βδομάδα θα με πήρε κάμποσες φορές. Η φίλη σου. Το αγόρι της. Ο ισπανός. Τα λεφτά. Ο αστυνομικός. Το λιόθερμο. Πάντοτε προσπαθούσα να είμαι ευγενική. 

Αφού λοιπόν ξεπεράσαμε όλα τα τυπικά, πάω μια μέρα να κοιμηθώ στη φίλη μου. Φεύγει η φίλη μου για τη δουλειά και κάποια στιγμή χτυπάει το κουδούνι. Ήταν η γιαγιά. "Αα, καλά κατάλαβα ότι είναι κάποιος εδώ". "Να έρθεις μετά κάτω να μιλήσουμε". Είμαι ηλίθια και πήγα. Και με άρχισε. Η φίλη σου. Ο ισπανός. Το λιόθερμο.  Ο φίλος της. Να με ενημερώνει για το ποιος έρχεται στο σπίτι. Ο άντρας της. Η κατοχή. Μου δωροδόκησε μάλιστα με ένα κουτί φερέρο ροσέ τα οποία μου επισήμανε να μην τα αφήσω πάνω, αλλά να τα πάρω σπίτι μου. Της είπα ότι δεν τρώω γλυκά (ψέματα καλέ), το δέχτηκε με τα χίλια ζόρια και κάποια στιγμή κατάφερα να φύγω, αφού πρώτα προσπάθησα να την ενημερώσω ότι η φίλη μου έχει αρκετές φίλες και δεν γίνεται να της λέει κάθε φορά ποιος θα έρχεται. Έλεος- αυτό δεν της το είπα.

Έκτοτε δεν με ξαναπήρε. Γιατί έπαιρνε τη φίλη μου, όχι τίποτα άλλο. Ώσπου η φίλη μου έφερε ξανά τον φίλο της που σπουδάζει αλλού και μείνανε μια βδομάδα. Πρώτη μέρα που είχα βγει από την κλινική, με παίρνει ξανά τηλέφωνο και εγώ το ζώον δεν είχα αποθηκεύσει ακόμη τον αριθμό της. Τώρα το έχω αποθηκεύσει πια ως "μην το σηκώσεις", αλλά τότε όχι ακόμα. Και αρχίζει να κλαψουρίζει και να μου λέει για το σπίτι, τη φίλη μου, τον φίλο της, το νερό που της τρώνε από το λιόθερμο, ότι άλλα είχε κανονίσει, ότι πριν το νοίκιαζε στον ισπανό 310 και τώρα στη φίλη μου το δίνει 270 και είναι λίγα αν είναι να μένουν δυο άτομα και ότι θα τη διώξει. Εγώ ακόμα δεν είχα συνέλθει από την νάρκωση της επέμβασης, της λέω κάντε ότι θέλετε και δεν ξαναμίλησα. Κάποια στιγμή μου λέει γεια, αφού τα είπε και ξαλάφρωσε και το έκλεισε.

Έκτοτε δεν με έχει ξαναπάρει τηλέφωνο. Και το ξέρω ότι δεν έχει καμιά σπουδαία κορύφωση η ιστορία, γιατί αφού λιβάνισε ακόμα μια φορά τη φίλη μου και την έκανε να βάλει τα κλάματα από τα νεύρα της, η κυρία Στέλλα δεν μας ξαναενόχλησε. ΑΚΟΜΑ. 

Done with the hard job we call nose.

Δεν ξέρω τι νομίζει γενικά ο κόσμος. Εγώ όμως νόμιζα ότι θα κάνω την επέμβαση και μετά ξέρω γω τη δεύτερη-τρίτη μέρα θα είμαι οκ. Κακώς. 

Μπήκα στο νοσοκομείο το προηγούμενο Σάββατο. Όχι παραμονή του πάσχατος, το προηγούμενο αυτού. Μετά τις απαραίτητες εξετάσεις- η τρύπα που μου άνοιξε για το αίμα αυτή η κακούργα πονούσε μέχρι και 3 μέρες μετά- με πήγαν στο δωμάτιο που θα διανυκτέρευα. Με είχε πιάσει το άγχος μου. Δεν είχα ξανακάνει ποτέ μου επέμβαση και ποτέ μέχρι εκείνη τη μέρα δεν νοσηλεύτηκα στο νοσοκομείο, εκτός από μηνών που είχα πάθει ουρολοίμωξη, αλλά έχω αναμνήσεις από τα δύο ευτυχώς. Κάποια στιγμή με φώναξαν, με έβαλαν στο καροτσάκι, ο νεαρός που το έσπρωχνε μου έκανε πλάκα, ο αναισθησιολόγος όταν μπήκα στο χειρουργείο προσπαθούσε να με ηρεμήσει από τον κλαυσίγελο και μετά δεν θυμάμαι τίποτα. Με ξύπνησαν και το πρώτο πράγμα που ένιωθα ήταν ότι κατουριέμαι απίστευτα. Δεν ξέρω πόση ώρα ήμουν στο χειρουργικό κρεβάτι, αλλά το πρώτο πράγμα που τους είπα ήταν "πότε θα πάω στο δωμάτιο μου; κατουριέμαι!". Με πήγαν. Δεν μπορούσα λέει να πάω τουαλέτα, έπρεπε να τα κάνω σε πάπια. Έχετε δοκιμάσει να κατουρήσετε σε πάπια; Απλώς δεν γίνεται. Πως γίνεται να κατουρήσεις οριζόντια; Τέλος πάντων ανακάθισα και τα έκανα. 

Μετά από αυτό ξεκίνησε ένα βασανιστικό εικοσιτετράωρο. Ξέρετε εσείς ότι μετά από τη ρινοπλαστική δεν μπορείς να αναπνεύσεις; Πρέπει να αναπνέεις από το στόμα. Μην τολμήσει κανείς και μου πει ότι "dah, είναι προφανές". Την πρώτη μέρα λοιπόν μου είχαν κάτι γάζες μέσα στη μύτη. Ζαλισμένη από την αναισθησία, την επέμβαση, και το όλο φίλινγκ ένιωθα κάθε στιγμή πως θέλω να ξεράσω. Και ξέρασα, κατά τις δύο το ξημέρωμα, το αίμα της επέμβασης. Α, ξέχασα να πω ότι πριν από αυτό η μαμά μου είχε επιχειρήσει να φύγει και εγώ της είπα "ναι, ναι, πήγαινε, θα πιαστείς εδώ πέρα" και μέχρι να γυρίσει από τη γραμματεία του ορόφου είχα βάλει ήδη τα κλάματα από τον φόβο μου και τελικά κάθισε- αμ νοτ ε πουσι, οκ; Μετά όμως της έκανα χώρο στο κρεβάτι μου και κοιμηθήκαμε μαζί. Όσο μπόρεσα να κοιμηθώ. 

Ξημέρωνε Κυριακή και άλλαζε η ώρα. Εγώ πήρα τον γιατρό μου μπαϊλντισμένη στις 8:15- 7:15 δηλαδή. Προφανώς τον ξύπνησα, πράγμα που έμαθα πια το μεσημέρι όταν ήρθε. Μου έβγαλε τις γάζες μέσα από τη μύτη και ήλπιζα πως θα μπορώ να αναπνεύσω. Πάω να αναπνεύσω... Τίποτα. "Γιατρέ πότε θα μπορώ να αναπνεύσω;". "Με τις μέρες θα αναπνέεις όλο και καλύτερα". Πλύσεις με φυσιολογικό ορό ή θαλασσινό νερό και αγγειοδιασταλτικό 3 φορές τη μέρα. Κανονικά θα έπρεπε να τον είχα πιάσει από τον γιακά, έστω να του έκανα μια μήνυση για ψυχική οδύνη. Η πρώτη φορά που ανέπνευσα ήταν μια βδομάδα μετά, από το ένα ρουθούνι. Η πρώτη φορά που ανέπνευσα κανονικά, δηλαδή χρησιμοποίησα και τα δυο μου ρουθούνια γι' αυτό που όλοι ξέρουμε να κάνουμε από τη γέννηση μας ήταν μόλις προχτές. 

Τέλος πάντων πάω σπίτι μου. Τις πρώτες μέρες είδα τον τέταρτο κύκλο ugly betty. Δεν έχω δει τους άλλους κύκλους. Απλώς μπήκα σε μια σελίδα watch online, μου έκανε αυτό κλικ και κάθισα και το είδα και δεν ντρέπομαι να το πω, όσο λέημ και να είναι. Έχω να πω μάλιστα ότι έπαθα ένα ψιλοσοκ, γιατί στο προτελευταίο επεισόδιο, ο ανιψιός της μπέτυς που είναι 16 χρ. και στη σειρά και στην πραγματικότητα, φιλάει με γλώσσα κανονικά και έβριθινγκ ένα συμμαθητή του. Δηλαδή ας πούμε ότι οκ, αλλά μου κάνει λίγο εντύπωση. Στον παπακαλιάτη είχε βάλει πρόστιμο το εσρ σε σειρά που προβαλλόταν αργά. Το ugly betty προβάλλεται λογικά νωρίς το βράδυ και λογικά θα το βλέπουν και παιδιά. Παιδιά όχι έφηβοι. Α ντο νο. Είναι πρέπον; Για να μην πω ότι προβάλλεται κατά καιρούς και στον αντέννα. Τι θα κάνουν όταν πάρουν τα δικαιώματα του τέταρτου κύκλου; Δεν θα δείξουν το επεισόδιο; Αρκετά με την Μπέτυ. 

Μετά κατέβασα και εγκατέστησα το sims 3 world adventures, το οποίο λιώνω έκτοτε. Ε, τέλος πάντων γκρίνιαζα, η μαμά με υπηρετούσε, κάποια στιγμή άρχισε να με τρώει και ο νάρθηκας- εντάξει να με φαγουρίζει amalthia!- και είχε γίνει εξαιρετικά σπαστική η κατάσταση. Να πω ότι δεν πονούσε καθόλου η μύτη, απλώς πρέπει να πειράχτηκαν τίποτα νεύρα των δοντιών, γιατί πονούσε η πάνω μασέλα μου. Μέχρι την παρασκευή έπαιρνα ένα αντισταμινικό για τον κνησμό, ένα χάπι αντιβίωσης, ένα χάπι για το στομάχι γιατί η αντιβίωση ήταν βαριά και ένα αναλγητικό. Ήταν τόσο ωραία. 

Α! Επίσης την πρώτη μέρα δεν ήμουν πολύ πρησμένη, ούτε μελανιασμένη. Τη δεύτερη μέρα έτσι και έτσι. Την τρίτη μέρα δεν μπορούσα καλά καλά να ανοίξω το αριστερό μου μάτι και ήμουν μοβ ολούθε. Τώρα έχω δύο μοβ γραμμές κάτω από τα μάτια και λίγο μοβ σκιά από πάνω. Τσάμπα πράγμα. 

Λοιπόν, χτες έβγαλα τον νάρθηκα, κανονικά έπρεπε το Σάββατο, αλλά ας όψονται οι χριστιανικές μας εορτές. Έπαθα ένα σοκ. Είναι πρησμένη ακόμη και μου φαίνομαι λίγο αλλόκοτη. Φανταστείτε μια μακρουλή ίσια μύτη που καταλήγει σε ένα μπαλάκι. Από το μπαλάκι θα ξεπρηστεί με τον καιρό και γενικά όλη η μύτη θα μικρύνει, αλλά μέχρι τότε πρέπει να κάνω υπομονή. Μπορώ να φανταστώ πως θα είναι και μου αρέσει πάντως. 

Δεν θα το ξαναπερνούσα με τίποτα αυτό και αν μου έλεγε ο γιατρός ότι δεν θα μπορώ να αναπνέω- κάτι μου λέει ότι επίτηδες το αμέλησε, γιατί μου είπε όλα τα υπόλοιπα μετεγχειρητικά καλούδια, πως είναι δυνατόν να ξέχασε το σημαντικότερο- δεν νομίζω ότι θα είχα το σθένος να το κάνω. Τώρα η μύτη μου είναι ολίγον τι σαν ξύλο, δεν τη νιώθω δηλαδή όταν την αγγίζω στην άκρη της. Όλα αυτά θα περάσουν με τους μήνες, απλώς υπομονή. 

Αν αντέξατε και διαβάσατε μέχρι εδώ, τι να πω. Δώστε μου λίγο από την υπομονή σας. 

πι ες: το καλό της εγχείρισης είναι ότι εκτίμησα τη μανούλα μου και δεν θέλω να φύγω- προς το παρόν τουλάχιστον. βοήθησε βέβαια εξαιρετικά ότι το νι εγκαταστάθηκε και αυτό στη μαμά του και ότι τελικά τα γατάκια την έχουν καταβρεί εκεί, επομένως δεν έχω να ανησυχώ, είναι σε καλά χέρια και ας μου λείπουν οικτρά. χτες πάντως κοιμηθήκαμε αγκαλιά. με τα γατάκια, το νι κοιμήθηκε στον καναπέ, γιατί δεν χωρούσαμε. αυτό είναι ένα πρόβλημα.